Η μαύρη εργασία είναι μια από τις σύγχρονες πληγές της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Μια πληγή που έχει ανοίξει πολύ περισσότερο μέσα στα χρόνια της κρίσης. Και μας αφορά όλους και όλες: τους ντελιβεράδες και τις γκαρσόνες, τις μετανάστριες και τους μπλοκάκηδες, τις κάτω-των-25 και τους συνταξιούχους, τους part-time κι εκείνες που κάνουν δύο και τρεις δουλειές.
Η μαύρη εργασία είναι ένας εκβιασμός, ένας ιδιαίτερα βολικός εκβιασμός για τ’ αφεντικά: προκειμένου να βάλουμε στην τσέπη ένα ελάχιστο ποσό χρημάτων παραπάνω σήμερα –από τους ελάχιστους μισθούς που έτσι κι αλλιώς παίρνουμε- αποδεχόμαστε πως θα είμαστε το ίδιο (ή/και λιγότερο) φτηνοί/ες και αύριο. Κι όμως: οι βασικές ανάγκες μας δεν είναι ούτε «μαύρες» ούτε αδήλωτες. Ο χρόνος μας, χρόνος που είμαστε στις δουλειές, δεν είναι ούτε κρυμμένος ούτε «λαθραίος». Αξίζουμε πολλά περισσότερα: σήμερα, αύριο, πάντα και παντού. Αρκεί να το καταλάβουμε μια για πάντα: η ζωή μας δεν είναι ούτε μαύρη ούτε φτηνή!
