Οι αλλεπάλληλες κρίσεις που περιβάλλουν την καθημερινότητά μας δεν αποτελούν σύμπτωση. Αντίθετα είναι τμήμα της στρατηγικής των αφεντικών μέσα στο περιβάλλον της παγκόσμιας κρίσης/αναδιάρθρωσης που μαίνεται τουλάχιστον μια δεκαετία. Από την λεγόμενη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 στην κρίση χρέους το 2012, από τη μεταναστευτική κρίση το 2015 στην κρίση covid-19 κι από εκεί στην ενεργειακή, στην επισιτιστική και την κρίση πληθωρισμό, η καθημερινότητα της τάξης μας περιβάλλεται εδώ και χρόνια από μια σπείρα πρωτοφανώς έκτακτων συμβάντων.
Στον πυρήνα της κρατικής διαχείρισης όλων των κρίσεων βρίσκεται η παραγωγή μιας γενικευμένης κατάστασης εξαίρεσης και μέσω αυτής η ανάδυση ενός κράτους έκτακτης ανάγκης που εμφανίζεται ως αποκλειστικός διαχειριστής των κρίσεων. Για κάθε κρίση υπάρχει η ίδια συνταγή: πτώση του πραγματικού μισθού, πειθαρχία στις κρατικές προσταγές, μιλιταρισμός σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής.
Η κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου κύκλου για το διεθνές εμπορικό και πολιτικό σύστημα. Καθώς οι σταθερές του αίρονται με αστραπιαία ταχύτητα και η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων αμφισβητείται ριζικά, ένα παλιό ερώτημα αναδύεται για τους σύγχρονους/ες εργάτες/τριες: πως θα μπορέσουμε να γίνουμε εμείς η πραγματική κρίση;
Η πραγματική κρίση που θα μας οδηγήσει στο τέλος των κρίσεων
Πολιτική συζήτηση
Τετάρτη 01/06
19:30 Προαύλειο Νομικής
antifa community – Εργατική Αντιφασιστική Δράση
