(Κείμενο που ετοίμασε η συνέλευση της Εργατικής Αντιφασιστικής Δράσης τον Νοέμβριο του 2016)
Μπροστά στις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους «θεσμούς», για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του 3ου «προγράμματος οικονομικής προσαρμογής», κρίνουμε απαραίτητη μια σύντομη ανασκόπηση της διαχείρισης αυτού που ονομάστηκε κρίση χρέους της ελληνικής οικονομίας. Ο σκοπός είναι να υπενθυμίσουμε πεπραγμένα και σταθερές των τελευταίων έξι χρόνων ώστε να μπορέσουμε να βγάλουμε ορισμένα πολιτικά συμπεράσματα. Πολιτικά συμπεράσματα χρήσιμα για την εργατική κριτική και δράση.
Αυτό που σαν «κεραυνός εν αιθρία» έπεσε πάνω στην ελληνική επικράτεια και στα κεφάλια των υπηκόων της, το δεύτερο μισό του 2010, ήταν μια «κρίση βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους». Το ελληνικό κράτος, εξαιτίας των πολύ υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αδυνατούσε να δανειστεί πλέον με λογικά επιτόκια από τις αγορές ώστε να καλύψει τρέχουσες δημόσιες ανάγκες. Αυτή τη δυστοκία των δημόσιων οικονομικών αλλά και τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας ήρθαν να αντιμετωπίσουν τα προγράμματα οικονομικής προσαρμογής. Χοντρικά μπορούμε να πούμε ότι τα προγράμματα αυτά είχαν δύο σκέλη. Το ένα αφορούσε στην εφαρμογή πολιτικών δημοσιονομικής λιτότητας, αποκρατικοποιήσεων, και γενικού «συγυρίσματος» των δημόσιων οικονομικών. Το άλλο αφορούσε στην εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, με σκοπό την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Κοιτάζοντας προς τα πίσω λοιπόν αξίζει να προσέξουμε τα μέτρα των προγραμμάτων που στην πραγματικότητα εφαρμόστηκαν άμεσα και χωρίς οποιεσδήποτε χρονοτριβές. Στις 9/2/2010 ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας: πάγωμα μισθών του δημοσίου τομέα, περικοπές επιδομάτων 10%, περικοπές υπερωριών και οδοιπορικών. Για να ακολουθήσουν μέχρι την υπογραφή του
3ου μνημονίου:
• Μείωση 12% σε όλα τα επιδόματα του Δημοσίου.
• Μείωση 7% στις αποδοχές υπαλλήλων ΔΕΚΟ, ΟΤΑ, ΝΠΙΔ.
• Αντικατάσταση του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων με επίδομα 500 Ευρώ σε όλους όσους έχουν αποδοχές μέχρι 3.000 Ευρώ και πλήρης κατάργηση των δύο μισθών για μεγαλύτερες αποδοχές.
• Περαιτέρω περικοπή επιδομάτων 8% στα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων και 3% στους υπαλλήλους των
ΔΕΚΟ όπου δεν υπάρχουν επιδόματα.
• Ρυθμίσεις για υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών με σκοπό την περαιτέρω μείωση των μισθών δίχως τον σκόπελο των κλαδικών συμβάσεων, με μόνο περιορισμό το ύψος του βασικού μισθού της εθνικής συλλογικής σύμβασης.
• Τη θέσπιση δοκιμαστικής περιόδου εργασίας με διάρκεια 12 μηνών, στο διάστημα των οποίων η σύμβαση μπορεί να καταγγελθεί χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση απόλυσης.
• Την εισαγωγή πλαφόν στα 4.000 ευρώ, στις μικτές αποδοχές των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και τη μείωση 10% σε αμοιβές που ξεπερνούν τα 1.800 ευρώ.
• Θεσπίζεται μέτρο εργασιακής εφεδρείας για οργανισμούς που καταργούνται.
• Όσοι προσλαμβάνονται χωρίς επαγγελματική εμπειρία θα αμείβονται με μισθό χαμηλότερο κατά 20% από το όριοτης Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης.
• Η διάρκεια των συμβάσεων ορισμένου χρόνου πηγαίνει από τα 2 στα 3 χρόνια.
• Διεύρυνση του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας και σε οργανισμούς που δεν καταργούνται.
• Νέες περικοπές μισθών στο δημόσιο και εφαρμογή ενιαίου μισθολογίου.
• Μείωση κατά 22% του κατώτατου μισθού σε όλα τα κλιμάκια του βασικού μισθού (από 751€ σε 586€) και 32% στους νεοεισερχόμενους μέχρι 25 ετών.
• Κατάργηση 150.000 θέσεων εργασίας από το δημόσιο τομέα έως το 2015, εκ των οποίων 15.000 μέσα στο 2012.
• Ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας αντί για τις κλαδικές. Άρση μονιμότητας σε ΔΕΚΟ.
• Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη, από 1-1-2013.
• Κατάργηση της καθολικότητας της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
• Κατάργηση των Δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, όπως και των επιδομάτων αδείας για τους δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους .
• Μείωση χρόνου προειδοποίησης για απολύσεις σε 4 αντί 6 μήνες.
• Εφαρμογή διαθεσιμότητας ενός έτους, με μειωμένο μισθό σε μόνιμους υπαλλήλους του δημοσίου, οι θέσεις των οποίων καταργούνται.
• Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 62 χρόνια με 40 χρόνια ασφάλισης, αλλιώς στα 67.
Εάν τα παραπάνω μέτρα πλαισιωθούν και από αυτά που αφορούν στους τομείς αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, όπως περικοπές σε προνοιακά επιδόματα, σε συντάξεις, διαδοχικές αυξήσεις του ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης, μείωση του αφορολογήτου κ.α, σχηματίζεται ξεκάθαρα το κάδρο των πρωτοβουλιών που ανέλαβαν τα αφεντικά, μαζί με το πολιτικό τους προσωπικό, για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Μας κάνει ακόμα εντύπωση. Όλα τα μέτρα που αφορούσαν στην υποτίμηση της εργασίας, με κυρίαρχα την μείωση του βασικού μισθού και την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, έγιναν αντιληπτά από τη συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών ως εθνική καταστροφή. Μόνο που δεν ήταν καθόλου τέτοια. Την ώρα που το ελληνικό κράτος, με σιδερένια πυγμή, αποφάσισε εν μια νυκτί να συντρίψει τους μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων μισθωτών, ενώ ταυτόχρονα έπαιρνε πάνω του το
μονοπώλιο στον καθορισμό της τιμής -του εμπορεύματος των εμπορευμάτων- της εργατικής δύναμης, για άλλα ζητήματα-προαπαιτούμενα “έκανε την πάπια”. Οι διαρθρωτικές αλλαγές για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας σέρνονται ακόμα. Η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή και η εισφοροδιαφυγή των μεσοστρωμάτων όπως και η προνομιακή αντιμετώπιση άλλων στυλοβατών της ελληνικής οικονομίας (δες τις φοροελαφρύνσεις του εφοπλιστικού κεφαλαίου και των συναφών με αυτό δραστηριοτήτων) επιμένουν να δίνουν τον τόνο της καπιταλιστικής κερδοφορίας α λα ελληνικά. Θα το ξαναπούμε: Η εξάχρονη «μνημονιακή εθνική καταστροφή» ήταν και παραμένει,
ανεξάρτητα από τις κυβερνητικές εναλλαγές, μια μονομερής και ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών -ανεξαρτήτως μεγέθους και διαμετρήματος, αλλά συνολικά σαν τάξης- ενάντια στη σύγχρονη εργατική τάξη. Η επιτυχημένη έως τώρα προπαγάνδα περί του αντιθέτου, με το τσουβάλιασμα των αυτοτελών συμφερόντων της εργατικής τάξης μαζί με κάθε
λογής συμφέροντα της μίας ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης, δεν μπορεί να αποκρύψει την πραγματικότητα αυτή. Η κυβέρνηση στα χνάρια των προκατόχων της ακολουθεί μια τακτική καθυστέρησης των διαδικασιών σε ό, τι αφορά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Έχουμε την εκτίμηση πως αυτό που φοβίζει βασικά τους κυβερνώντες δεν είναι τόσο η διαπραγμάτευση πάνω στο «εργασιακό», όσο ορισμένα άλλα προαπαιτούμενα όπως το θέμα των ειδικών μισθολογίων, το άνοιγμα του επαγγέλματος των μηχανικών και η πώληση μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων εκτός φαρμακείων. Διότι αν και το πόρισμα της επιτροπής σοφών μοιάζει να ακυρώνει το φιλεργατικό κυβερνητικό προφίλ, στη βάση των προεκλογικών υποσχέσεων, η κατάσταση της εργατικής τάξης αφήνει στην πραγματικότητα την κυβέρ-νηση ελεύθερη να προχωρήσει στις όποιες μεταρρυθμίσεις. Στον αντίποδα ειδικά μισθολόγια, μηχανικοί και φαρμακοποιοί όντας χαρακτηριστικές περιπτώσεις, του βαθέος κράτους (οι πρώτοι) και της «βαθιών» μεσοστρωμάτων (οι δεύτεροι και οι τρίτοι), έχουν αυξημένες δυνατότητες να τρενάρουν ή και τελικά να μπλοκάρουν τα εναντίον τους μέτρα.
δείτε και κατεβάστε όλο το κείμενο από εδώ
